eteklerime papatyalar topladım.

Üzülüyorum.. Bir şeyler düğümleniyor şuramda.Yutkunamıyorum.Yutkunmak ne kelime nefes alamıyorum.Nefes almaktan bile aciz,yorgun,kimsesiz,üzgünüm...Herkes bir haber her şeyden.Ne üzmek istedim ne de üzülmek.Üzüldüm..Üzdüm...Üzgünlüğüm üzdü!

Bir yazmaktır düştü yine içime.Kıpır kıpır oldu bir şeyler.Vahiy gelir gibi "Yaz,yaz,yaz!". Aldım elime defteri kalemi başladım yazamamaya. Dünyanın düzenine sövesim geldi ölen çocukların gözü yaşlı annelerin sorumlularına kin kusasım..Mutluluğu bilemediğimizden bahsedeyim dedim. Sonra da kendi kendime dedim ki sen önce öğren bakalım tam olarak nasıl olduğunu sonra ahkam kes insanlara! Aile değerlerimizden birbirimizi farkında olmadan kırmamızdan yanlış kişilere yanlış değerler vermemizden söz edeyim dedim..Karaladım. Aşktan mesafelerden uzaklıktan hasretlikten özlemden bahsetmek istedim kalbim dayanmadı. En sonunda şu dize döküldü parmaklarımın ucundan "Öyle anlar geldi ki; sus pus kalakaldım sessizce."