Anlamsızlık
iki insanın birbirini anlamasının bu kadar imkansız olduğunu hiç bir zaman görmemiştim.Aksa diğeri kara dünyanın güneşe bakan tarafındaysa diğeri karanlık tarafta ortada buluşmak yok asla ve kattiyen.Ama peki böyle nereye kadar?Nereye kadar kendimizi anlatmamız kısıtlanacak?Nereye kadsr yanlış anlaşılmaları çabalamak için uğraşacağız ya da uğraşmamıza izin verilmeyecek.Kırıldığımızı söylemek de ne zamandan beri suç peki?Ya da ne olursa olsun onun onarılmasını beklemek ne zaman suçlu duruma düşürür oldu bizi.Masum duygularımza inanılmaması kırıcı değil de ne?Boşuna mı yani?Taş kalpli olmayı seçebilcek olsaydık eğer seçer miydik öyle olmayı?Sustuklarımız büyümez mi içimizde?Konuşmak anlatmak ağlamak çığlık atmak en iyi terapiyken daha büyük sorunlar doğmadan anlaşmaya çalışmak varken bunlardan kaçmak ne derece anlamlı.Anlayamıyorum bu anlamsızlığı anlayamıyorum anladığınızı zannetmiyorum.