eteklerime papatyalar topladım.

Biz her şeyden önce vicdanlı kadınlarız.Aldatılmış terk edilmiş hayalleri kamçılanmış kadınlarız.İhanetin ağırlığını iyi bilir ona göre yaşarız.Ne ihanet ederiz ne de göz yumarız buna.Yüreğimizi bir kedinin bacaklarımıza dolanması da ısıtır sevdiğimiz adamın gülüşü de.Kolay vazgeçmeyen kadınlarız biz.Denemekten bıkmayan gururunu aşkı uğruna ayakları altına serenlerdeniz biz.Konuştuklarımızın yanısıra bir o kadar da sustukları olan kadınlarız.Naz yapmayı seven ama kalbi çok kırıldığında da tüm acıyı yutkunup tebessüm edenleriz.Biz hep bi taraftan yara alanlarız babadan abiden yardan yaralananlarız.Güçlüyüm diye ortalıkta gezinmeyip güçsüzlüğümüzü sevdiğimiz adamların omzunda atlatmak isteyen, onları aradığımız yerde bulamayınca başka omuzlarda teselli aramayan.Bağıran çığlık atan kavga eden kadınlarız biz.Susmak bizim ya kırgınlığımızdır ya da vazgeçişimiz.Sanki bir dakika öncesinde kalbi paramparça edilmemiş gibi yaşaması 'gereken' hayata devam edenleriz.Enlerde aşık olup enler...

Eşyalarla konuşma yalnızlığına düştüğünde deliliğe 5 kala olduğunu anlıyor insan.Lanet olası çarkın içine düştüğünü hissediyor tekrardan.güzel şeyler yazmayı unutuyor.Mutluluğu bir kedinin sırnaşında buluyor.Anlamsızlıklar silsilesi içinde boğulurken sessiz çığlıklar atarken buluyorsun kendini.sonrası derin sessizlik kırıldıkça taşlaşan kalp..Ne kadar da anlaşılmaya muhtacız aslında hepimiz.ne kadar da uzaklaşmışız kendimizden ben olmaktan.isteklerine göre şekillendiğimiz insanlar bizi düz bir çizgi olarak görmekten öteye geçemiyor.aylardır belki de yıllardan beri hayatımızda olan insanlarla tanışmadan önce daha azdı yabancılığımız.yabancılaşıyoruz birbirimize.anlamamak için inat ettikçe anladığımızı göstermedikçe yok oluyoruz.çarkın dişleri kanatıyor her yanımızı.ışıklar kapanıyor sesler azalıyor kan revan bir kalp ve çığlık atmaktan tizleşmiş bir ses tonu geri kalan.anlaşılmak için attığımız şu çığlıkların yerini mutlu olmak için attığımız kahkahalar alsaydı eğer milletçe gerek kalma...