yıllık monolog.
uzuuun zamandır yazmıyordum.beynimin içindeki susmak bilmeyen konuşkan tarafım fazla olmaya başlayınca bari yazayım dedim.işte buradayım.kendi kendime çok konuşuyorum son zamanlarda.bir aralar acaba deliriyor muyum diye düşünüyordum bu yüzden ama geçen gün kendi kendime şunu söyledim; kendi kendine konuşmayan insanlar delidir asıl, kendini tanımaz, bilmez, zihni kocaman bir boşlukla doludur, sorgulamaz. sonra kendimin şu anki halinden memnun olduğumu farkettim. evet birçok hayalim gerçekleşmiş değil henüz ama hepsini gerçekleştirmek için o kadar büyük bir güç var ki içimde içim içime sığmıyor, taşıyor. kendimle gidecek çok yolum var daha. ama buraya kadar da yine iyi geldim. tebrikler canım kendim. ne zaman kendimi ne kadar sevdiğimi hatırlasam hayat benim için bambaşka bir yer oluyor. kafa tutasım geliyor her şeye. kafa tutabilen insanların kazandığı bir evrende yaşıyoruz. ailesine, sevdiklerine, işine ve bazen de kendi kendine kafa tutabilmeli insan. ben bu hayata bir defa geliy...