yıllık monolog.

 uzuuun zamandır yazmıyordum.beynimin içindeki susmak bilmeyen konuşkan tarafım fazla olmaya başlayınca bari yazayım dedim.işte buradayım.kendi kendime çok konuşuyorum son zamanlarda.bir aralar acaba deliriyor muyum diye düşünüyordum bu yüzden ama geçen gün kendi kendime şunu söyledim; kendi kendine konuşmayan insanlar delidir asıl, kendini tanımaz, bilmez, zihni kocaman bir boşlukla doludur, sorgulamaz. sonra kendimin şu anki halinden memnun olduğumu farkettim. evet birçok hayalim gerçekleşmiş değil henüz ama hepsini gerçekleştirmek için o kadar büyük bir güç var ki içimde içim içime sığmıyor, taşıyor. kendimle gidecek çok yolum var daha. ama buraya kadar da yine iyi geldim. tebrikler canım kendim. ne zaman kendimi ne kadar sevdiğimi hatırlasam hayat benim için bambaşka bir yer oluyor. kafa tutasım geliyor her şeye. kafa tutabilen insanların kazandığı bir evrende yaşıyoruz. ailesine, sevdiklerine, işine ve bazen de kendi kendine kafa tutabilmeli insan. ben bu hayata bir defa geliyorum, bir defa bu yaşımda oluyorum düşüncesi çıkmak bilmiyor kafamdan son zamanlarda. bir çocuk gibi içimden geldiği gibi yaşıyorum hayatımı artık. duygularını saklamaz çocuklar, onlar ayıp nedir bilmezler, içlerinden geldiği gibi yaşarlar. bazen bir çocuk saflığında yaşamalı hayatı diye düşünüyorum. kaygılarım yok mu var. endişelerim bedenimi ele geçirmiyor mu geçiriyor. ama bunların kalıcı olmasına izin vermediğim her an daha güçlü taraflarımla karşılaşıyorum. daha güçlü yanlarımı tanıyorum. bırak başkalarını tamamıyla tanımayı bazen kendimizi bile tanıyamıyoruz. çoğu insan başkalarını tanımak için çok fazla efor sarfederken kendine yabancılaşıyor. halbuki önce insan kendini tanımalı. hayat bana bu sene bazı şeylerin zorlamayla olmadığını gösterdi. aklımdaki soru işaretleriyle bazı yollara devam etmemem gerektiğini, iç sesime güvenmem gerektiğini gösterdi. elma ağacından çilek istememem gerektiğini gösterdi. sanırım en çok da kabullenmeyi öğrendim bu yaşımda. bir insanın yolu benim yolumla kesişmeyecekse o insanı o güzellikte bırakabilmeyi öğrendim. kimseye de yolu benimkiyle kesişmiyor diye kızmadım. haddimi bilmeyi öğrendim. kendimi daha iyi tanıdım. istemediğim yerde kalmamayı ve veda edebilmeyi öğrendim sadece bir kişiye değil aynı zamanda bir duyguya ya da bir düşünceye. hayatta benim için neler mümkün şimdi daha net görebiliyorum. hayatımın anahtarı bende saklı. unutmamalıyım ki bir eve girebilmek için tek giriş kapı değildir orada bir sürü pencere de vardır. kapı açılmıyorsa pencereleri zorlamaktan vazgeçme Mervik.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

kendim

 alt edemediklerimizin altında ezildiğimiz bir gündü o gün. alt ederiz sandıklarımızın üstten bakışlarıyla bir toz tanesine dönüştüğümüz bir karanlıktı. karşımızda ayna var sandığımız, güçsüzlüklerimizi çırpınırcasına sakladığımız, sakladıklarımızın altını üstünü aslında çok iyi bildiğimiz bir zamandı. onu, bunu, şunu her şeyi alt ederiz dediğimiz ama kendimize nakavt olduğumuz bir geceydi. yıldızların artık eskisi gibi parlamadığını varsaydığımız ama aslında hepsini tek tek bin bir emekle parlattığımız ve de ellerimizle bir güzel söndürdüğümüz bir gece. birbirimizi sabaha uğurladığımız zifiri karanlık bir gece. yağmurlarla ıslanması gereken sokakların gözyaşlarıyla ıslandığı gecede uğurladık birbirimizi. böyle güzel uğurlamak olur mu bilmem. belki de yapılan bu uzun yolculuğa verilen bir molaydı. dinlenme tesisi olmayan bir molaydı. şimdi bu mola dinlendirir mi yoksa şişen ayaklarımızın ayakkabılarımıza sığmadığını mı fark ettirir. şimdi tekrardan bir şiirin o en sevdiğimiz dizesi...
Devamı

kendimle konuşuyorum.

 Bazen kendimi cama vuran yağmur damlaları gibi hissediyorum. Bazen kimsesiz bazen çok bazen herkesle bir bazen çok farklı. Ama genel olarak her şeyin aynılığından sıkılmış hissediyorum. Gittiğim yolların aynı oluşundan döndüğüm yolların aynı oluşundan ve hatta gidemediğim yolların da aynı oluşundan. Her sabahki günaydın deme şeklimden bile sıkılmış hissediyorum. Çabalamaktan sıkılmış hissediyorum. Bunları böyle söyleyince depresyonda mıyım diye kendimi sorguluyorum. Hayır değilim. Ama ünlü hastalığı olan tükenmişlik sendromu bana da biraz uğramış olabilir. Aynaya baktığımda benimle konuşan hep iki kişi var. Birisi diyor ki çok yoruldun böyle hissetmen çok normal diğeri de dur bakalım daha yolun başındasın diyor. İkisinin ortasıysa benim dışarıya gösterdiğim kişi. Bedelini ödeye ödeye bir hayat yaşıyorum. Bedel ödemekten kaçamıyorum. Tırnaklarımla kazıyarak yarattığım elde ettiğim her şey benim. Tırnaklarımda yaralar oldukça çok, canımı acıtıyorlar. Pes etmem ama bazen biraz italik...
Devamı

minik

 Küçük kızım. Seni yeniden ben büyüteceğim. Ağladığında ben pışpışlayacağım sırtını. Ağlaman bitene kadar sarılacağım sana söz veriyorum. Yeter artık demeyeceğim sus demeyeceğim buna mı ağlıyorsun demeyeceğim sadece hislerini yaşamana ve onları anlamlandırmana izin vereceğim. Sen bana sıkı sarıldıkça ben sana izin verdiğin kadar daha sıkı sarılacağım. Sonra gözyaşlarını silip her hissini tek tek çözümleyeceğiz birlikte. Nefesini birlikte düzenleyeceğiz. Birlikte rahatlayacağız. Ben öğreticem sana bisiklet sürmeyi. Tek başına bir ayağını kaldırıma koyarak öğrenmeyeceksin. Ben tutucam arkandan. Sen bırak diyene kadar bırakmayacağım. Kendine güvenip ben hazırım diyene kadar elim hep arkanda olacak. Düşmeyi öğreteceğim sana. Düşebilirsin bu çok normal. Ama kalkmayı ve yeniden başlamayı ben öğreteceğim sana. Saçlarını kısacık kestirmicem mesela. Sen istediğin kadar uzatabilirsin. Her gün nasıl istersen öyle yapacağız saçlarını. İstediğin gibi örüp istediğin gibi iki yandan toplayıp iste...
Devamı