2021'ye sevgilerimle.

 2021'e sevgilerimle,

bu yıl gerçek anlamda büyüdüğüm bir yıl oldu. kaybettim, yenildim, düştüm, güçsüz, yorgun ve kimsesiz hissettim. ayağa kalktım, güçlendim, ağladım, içtim, dans ettim, kahkaha attım. kayıplar verdim ve yeni insanlar kazandım. evet kazandım. hayatıma her giren insanın benim için bir kazanç olduğunu anladım. herkesin hayatıma iyi ya da kötü bir iz bırakmak için girdiğini öğrendim. bolca öğrendim ben bu yıl. kendimi keşfettim. isteklerimi, istemediklerimi, yarı yoldan başlangıca dönmenin bazen bir vazgeçiş değil de daha emin adımlarla yürümek için başka bir seçenek olduğunu öğrendim. kendi evime çıktım. bundan iki sene önce ayağımı bağlı gördüğüm zincirleri koparıp attım. sadece evimin anahtarını teslim almadım mesela biriktireceğim bir sürü anının anahtarını da aldım. aslına bakarsan evim dediğim yeri evim olarak benimsemek de 6 ay gibi bir süre aldı. çok savruldum. nereye ait olduğumu, kim olduğumu çok düşündüm. çoğu zaman iki tane Merve var dedim. halbuki iki tane değilmiş bir bedende bütünmüşüm ben. kendim olmayı ve hayır diyebilmeyi öğrendim. bir de kabullenmeyi öğrendim. mesela affetmeyi hala tam öğrenebilmiş değilim. o da 2022'ye kalsın. ben bu kafayla napıcam diye düşündüğüm çok zaman oldu. sonra bu kafayı sevmeyi öğrendim. zaten en fazla ne olabilir ki? en fazla olabilecek her şeye de açığım artık. en fazla acı mı okeeeey hallederiz. en fazla mutluluk mu eveeet gelsin zaten hak ediyorum. hislerim beni bir kez daha yanıltmadı bu yıl. gözümü kapatıp hayal edebildiğim her şeyin gerçekleşeceğine bu yıl da çok inandım. ilk defa tek başıma bir evin elektrik faturasını ödedim. yuh be ben bu kadar kullanmadım ki diye isyan ettim. yılın ikinci yarısı genelde isyanlar ve kabullenmelerle geçti. ama ilk yarısından daha iyi olduğuna eminim. önceden ufacık olumsuzlukta isyan edip her şeyi yakan ben bir hafta elektriksiz evde oturdum da bomboş duvarları izlerken bir defa bile of demedim :) üstelik bunu tek başıma başardım. kendimi unuttuğumu fark ettim. sonra hatırlamamı sağlayan kendimce büyük bir şey yaşadım. sonra o büyük olayı atlatmak benim için pek de kolay olmadı. ama çözümü yine kendime döndüğümde buldum. şimdi bu yılın bitmesine sayılı günler kala üzerimdeki bazı yüklerden kurtuldum. kaldırdım hepsini tek hamlede attım tek bir an bile düşünmeden. kolaydı diyemem ama çok minnettar hissettirdi. kendime ve hayata. ailemle fiziksel olarak uzak olsam da kalben daha yakınlaştığım bir yıl oldu. ilk defa uzun mesafe araba kullandım. ilk dövmemi yaptırdım. asla yapmam dediğim şeyler yaptım. bedenimle barıştım. yemeklerle aramı düzeltip kusmayı bıraktım. ailemden bir insanı hayatımdan çıkardım. ne kadar doğru bir karar verdiğimi gördüm. parasız kaldım, aç uyudum. gereksiz harcamalar yaptım. dostlarım konusunda ne kadar şanslı olduğumu bir kez daha gördüm. beklentilerin sadece üzdüğünü ve hepsinin koca bir hayal kırıklığı balonundan ibaret olduğunu öğrendim. beklentiye girmemeyi tam olarak öğrendim mi? sanmıyorum ama bence gayet iyi yol aldım. hayat bu yıl canımı yaka yaka öğretti bir şeyleri. doğum gibi. çok can yakıcı ama yeni bir varlık geliyor dünyaya. ben kendi dünyama yeniden doğdum. şimdi 2022'ye yanıma götürdüklerim de ardımda bıraktıklarım da hepsi benim karım(şapkalı a ile). teşekkür ederim hayatıma. teşekkür ederim kendime. teşekkür ederim tüm öğretmenlerime. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

kendim

 alt edemediklerimizin altında ezildiğimiz bir gündü o gün. alt ederiz sandıklarımızın üstten bakışlarıyla bir toz tanesine dönüştüğümüz bir karanlıktı. karşımızda ayna var sandığımız, güçsüzlüklerimizi çırpınırcasına sakladığımız, sakladıklarımızın altını üstünü aslında çok iyi bildiğimiz bir zamandı. onu, bunu, şunu her şeyi alt ederiz dediğimiz ama kendimize nakavt olduğumuz bir geceydi. yıldızların artık eskisi gibi parlamadığını varsaydığımız ama aslında hepsini tek tek bin bir emekle parlattığımız ve de ellerimizle bir güzel söndürdüğümüz bir gece. birbirimizi sabaha uğurladığımız zifiri karanlık bir gece. yağmurlarla ıslanması gereken sokakların gözyaşlarıyla ıslandığı gecede uğurladık birbirimizi. böyle güzel uğurlamak olur mu bilmem. belki de yapılan bu uzun yolculuğa verilen bir molaydı. dinlenme tesisi olmayan bir molaydı. şimdi bu mola dinlendirir mi yoksa şişen ayaklarımızın ayakkabılarımıza sığmadığını mı fark ettirir. şimdi tekrardan bir şiirin o en sevdiğimiz dizesi...
Devamı

kendimle konuşuyorum.

 Bazen kendimi cama vuran yağmur damlaları gibi hissediyorum. Bazen kimsesiz bazen çok bazen herkesle bir bazen çok farklı. Ama genel olarak her şeyin aynılığından sıkılmış hissediyorum. Gittiğim yolların aynı oluşundan döndüğüm yolların aynı oluşundan ve hatta gidemediğim yolların da aynı oluşundan. Her sabahki günaydın deme şeklimden bile sıkılmış hissediyorum. Çabalamaktan sıkılmış hissediyorum. Bunları böyle söyleyince depresyonda mıyım diye kendimi sorguluyorum. Hayır değilim. Ama ünlü hastalığı olan tükenmişlik sendromu bana da biraz uğramış olabilir. Aynaya baktığımda benimle konuşan hep iki kişi var. Birisi diyor ki çok yoruldun böyle hissetmen çok normal diğeri de dur bakalım daha yolun başındasın diyor. İkisinin ortasıysa benim dışarıya gösterdiğim kişi. Bedelini ödeye ödeye bir hayat yaşıyorum. Bedel ödemekten kaçamıyorum. Tırnaklarımla kazıyarak yarattığım elde ettiğim her şey benim. Tırnaklarımda yaralar oldukça çok, canımı acıtıyorlar. Pes etmem ama bazen biraz italik...
Devamı

minik

 Küçük kızım. Seni yeniden ben büyüteceğim. Ağladığında ben pışpışlayacağım sırtını. Ağlaman bitene kadar sarılacağım sana söz veriyorum. Yeter artık demeyeceğim sus demeyeceğim buna mı ağlıyorsun demeyeceğim sadece hislerini yaşamana ve onları anlamlandırmana izin vereceğim. Sen bana sıkı sarıldıkça ben sana izin verdiğin kadar daha sıkı sarılacağım. Sonra gözyaşlarını silip her hissini tek tek çözümleyeceğiz birlikte. Nefesini birlikte düzenleyeceğiz. Birlikte rahatlayacağız. Ben öğreticem sana bisiklet sürmeyi. Tek başına bir ayağını kaldırıma koyarak öğrenmeyeceksin. Ben tutucam arkandan. Sen bırak diyene kadar bırakmayacağım. Kendine güvenip ben hazırım diyene kadar elim hep arkanda olacak. Düşmeyi öğreteceğim sana. Düşebilirsin bu çok normal. Ama kalkmayı ve yeniden başlamayı ben öğreteceğim sana. Saçlarını kısacık kestirmicem mesela. Sen istediğin kadar uzatabilirsin. Her gün nasıl istersen öyle yapacağız saçlarını. İstediğin gibi örüp istediğin gibi iki yandan toplayıp iste...
Devamı