Gündüz dersem çık.

 Merhaba dünyamın mavi yüzü.Kalbimi titrettiğin yerlerde misin şimdi?Neredesin?Gözlerinde boğulduğum anda mısın?Yoksa yine ay olup sakladın mı kendini bulutların eşsiz gövdesinin arkasına.Dünyamın gökyüzü, göğümün en güzel yüzü nasılsın?Yürüdüğümüz-denize çıkan- yollarda adımlarımın üstüne basıp benimle birlikte yürüyor musun?Kalbim üzüldü hissediyor musun?Gözlerine ihtiyacım var duyuyor musun?Kirpiklerine kurduğun salıncağa ihtiyacım var biliyor musun?Hissedersin,duyarsın ve bilirsin, bilirim.Şişelere sığdır denizin kokusunu beklet benim için.Bir vapur geçer bostanlıdan alsancağa el salla.Belki birbirimize koştuğumuz yollara yolu düşen birileri vardır içinde.Belki de yanyana yana yana koştuğumuz yollara.Şimdi soğuk,ıssız, kimsesizdir garın önü.Belki de bi kadın daha bekliyordur gülen yüzünü.Saklanmıştır adam ondan.Sonra hızlı hızlı adımlarla gelir.Sarılırlar.Sen saklama kendini.Şimdi gündüz dersem çık, gece dersem çık.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

kendim

 alt edemediklerimizin altında ezildiğimiz bir gündü o gün. alt ederiz sandıklarımızın üstten bakışlarıyla bir toz tanesine dönüştüğümüz bir karanlıktı. karşımızda ayna var sandığımız, güçsüzlüklerimizi çırpınırcasına sakladığımız, sakladıklarımızın altını üstünü aslında çok iyi bildiğimiz bir zamandı. onu, bunu, şunu her şeyi alt ederiz dediğimiz ama kendimize nakavt olduğumuz bir geceydi. yıldızların artık eskisi gibi parlamadığını varsaydığımız ama aslında hepsini tek tek bin bir emekle parlattığımız ve de ellerimizle bir güzel söndürdüğümüz bir gece. birbirimizi sabaha uğurladığımız zifiri karanlık bir gece. yağmurlarla ıslanması gereken sokakların gözyaşlarıyla ıslandığı gecede uğurladık birbirimizi. böyle güzel uğurlamak olur mu bilmem. belki de yapılan bu uzun yolculuğa verilen bir molaydı. dinlenme tesisi olmayan bir molaydı. şimdi bu mola dinlendirir mi yoksa şişen ayaklarımızın ayakkabılarımıza sığmadığını mı fark ettirir. şimdi tekrardan bir şiirin o en sevdiğimiz dizesi...
Devamı

kendimle konuşuyorum.

 Bazen kendimi cama vuran yağmur damlaları gibi hissediyorum. Bazen kimsesiz bazen çok bazen herkesle bir bazen çok farklı. Ama genel olarak her şeyin aynılığından sıkılmış hissediyorum. Gittiğim yolların aynı oluşundan döndüğüm yolların aynı oluşundan ve hatta gidemediğim yolların da aynı oluşundan. Her sabahki günaydın deme şeklimden bile sıkılmış hissediyorum. Çabalamaktan sıkılmış hissediyorum. Bunları böyle söyleyince depresyonda mıyım diye kendimi sorguluyorum. Hayır değilim. Ama ünlü hastalığı olan tükenmişlik sendromu bana da biraz uğramış olabilir. Aynaya baktığımda benimle konuşan hep iki kişi var. Birisi diyor ki çok yoruldun böyle hissetmen çok normal diğeri de dur bakalım daha yolun başındasın diyor. İkisinin ortasıysa benim dışarıya gösterdiğim kişi. Bedelini ödeye ödeye bir hayat yaşıyorum. Bedel ödemekten kaçamıyorum. Tırnaklarımla kazıyarak yarattığım elde ettiğim her şey benim. Tırnaklarımda yaralar oldukça çok, canımı acıtıyorlar. Pes etmem ama bazen biraz italik...
Devamı

minik

 Küçük kızım. Seni yeniden ben büyüteceğim. Ağladığında ben pışpışlayacağım sırtını. Ağlaman bitene kadar sarılacağım sana söz veriyorum. Yeter artık demeyeceğim sus demeyeceğim buna mı ağlıyorsun demeyeceğim sadece hislerini yaşamana ve onları anlamlandırmana izin vereceğim. Sen bana sıkı sarıldıkça ben sana izin verdiğin kadar daha sıkı sarılacağım. Sonra gözyaşlarını silip her hissini tek tek çözümleyeceğiz birlikte. Nefesini birlikte düzenleyeceğiz. Birlikte rahatlayacağız. Ben öğreticem sana bisiklet sürmeyi. Tek başına bir ayağını kaldırıma koyarak öğrenmeyeceksin. Ben tutucam arkandan. Sen bırak diyene kadar bırakmayacağım. Kendine güvenip ben hazırım diyene kadar elim hep arkanda olacak. Düşmeyi öğreteceğim sana. Düşebilirsin bu çok normal. Ama kalkmayı ve yeniden başlamayı ben öğreteceğim sana. Saçlarını kısacık kestirmicem mesela. Sen istediğin kadar uzatabilirsin. Her gün nasıl istersen öyle yapacağız saçlarını. İstediğin gibi örüp istediğin gibi iki yandan toplayıp iste...
Devamı